وارد اتاق شدم با نیشخندی که هر لحضه پهن تر می شد گفت:بهت گفتم پشیمان می شی نگفتم؟می خواستم داد بزنم خفه شو تو هیچ چیز نمی فهمی تو نمی فهمی که وقتی یک بچه رو می کشی چه احساسی داری مخصوصا وقتی بفهمی همه ی این ها یک نقشه بوده که تو او را بکشی.ولی  همه ی این حرف ها را در دل خود نگه داشتم و نفسم را به آرامی به بیرون دادم با لبخندی ساختگی و چشمانی که در آن ها ناراحتی موج می زد گفتم:شما درست گفتید ومن کاملا اشتباه می کردم حالا احساس بهتری دارم .سایمون از روی صندلیش بلند شد و به طرف من آمد و بعد دستانش را روی شونه هایم گذاشت وگفت:بخشیده شدی ولی برای بخشیده شدن شرط هایی وجود دارد.نفس هایش را بر روی گردنم حس میکردم به آرامی نفس می کشید ادامه داد:دیگه نباید بامن انقدر رسمی حرف بزنی خب ؟من و تو دوست هستیم و همیشه خواهیم ماند مگه نه پس نباید این طوری حرف بزنی.سرم را به آرامی تکان دادم احساس خوبی نبود به شدت ترسیده بودم و حتی نزدیک بود گریه کنم دوباره گفت:می دونی من با تمامی خون آشام هایی که این جا هستن جنگیدم و همه ی آن ها باختند و این یعنی که من کمی از خون همشون چشیدم و...منظورش رافهمیدم و منتظر بودم بقیه این حرف ها ی لعنتیش را بزند گفت:و فقط تو موندی می دونی من خیلی دوست دارم بدونم خون تو چه مزه ای میدهد اینم اون یکی شرطم هست اجازه می دی؟کاری نمی تونستم بکنم اگه قبول نمی کردم من را می کشت و بعد خونم را می خورد و اگه قبول می کردم زنده می موندم وخون من را می خورد کمی فکر کردم و گفتم:باشه.و اون قهقه ای سر داد بعد دندان ها نیشش را احساس کردم که بر روی گردنم رفت و سوزشی خفیف کشیده شدن خونم از بدنم مثل کاری که تام با من کرد به آرامی این کار را می کرد انگار هر قطره اش یک ارزش دارد بعد از یک دقیقه خوردن من را به حال خودم گذاشت ولی من به شدت ضعیف شده بودم برای همین یک دفعه به طرف زمین رها شدم و او مرا از پشت گرفت و بعد بیهوشی .